Վահան Տերյանի «Կարծես թե դարձել եմ ես տուն…»

 

Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:

Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։

Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նարից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։

Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…

Հարցեր և առաջադրանքներ

1. Պատմի՛ր բանաստեղծությունը:
   
   
2. Ըստ բանաստեղծության պատմի՛ր մոր մասին:
3. Գտի՛ր բնությունը պատկերող տողերը:
   Արևը հանգչում է հեռվում,
   Գետից բարձրանում է մշուշ
4. Բացատրի՛ր պարզկա լեզու, մաշված ձեռքեր մակդիրները:
   Պարզկա լեզու-վատ բաներ չխոսող լեզու
   Մաշված ձեռքեր-շատ աշխատած ձեռքեր
5. Բացատրի՛ր հետևյալ փոխաբերությունները`

Ա)Արևը  հանգչում է հեռվում:

Արևը մայր է մտնում

Բ)Իլիկդ խոսում է անուշ:

Իլիկը մանելու ժամանակ ձայն է հանում

Գ) Դրախտ է նորից իմ հոգում:

Իմ հոգում հանգիստ և խաղաղ է։